8 maart 2016

8 maart (vrouwendag,maar we doen er niet aan, misschien morgen)

Guess what! Elfriede heeft een invitation ontvangen voor een receptie met aansluitende lunch op 9 maart aanstaande, waar zij een bronzen medaille zal ontvangen voor haar loyalty. Opwinding alom! Waar zal het voor zijn? Omdat ze ons heeft meegenomen op haar reis? Dat vereist wel moed!.

Natuurlijk is de receptie in aanwezigheid van de kapitein en de cruise director, en schrijven ze: in our effort to keep everyone healthy the ship's officers will refrain from shaking hands. Je kunt ze wel lekker knuffelen natuurlijk als dank, dat is Amerikaans.

Later vertelt een ober het fijne ervan. Omdat Elfriede al drie sterren heeft voor meer dan 100 dagen varen en het lang duurt voordat je er een ster bij krijgt voor 200 dagen, ontvang je ondertussen een medaille. Het lijkt ons handig voor als je wat te klagen hebt; medaille op en zeg het ze maar..

Elfriede kijkt er naar uit. En wij ook natuurlijk. Hoe komen we aan bloemen voor de festiviteit? Champagne? Voor het meebrengen van drank aan boord moet 18 dollar kurk fee worden betaald. En die flessen worden dan aan het eind van de reis aan je meegegeven. Ik zag toch al aardig wat flessen met sterke drank staan. Het zijn allemaal rum-eilanden hier.

St. Thomas is een groot eiland en er komen veel cruise schepen. De meeste stonden in een andere haven zagen we later. Hier staat er één naast ons met wel 10 balkon-verdiepingen; wij hebben er maar 5. In de andere haven zagen we de Prinsendam, een ander schip van HAL; een van de kleinere met 500 passagiers.

Het plan was om naar het nabij gelegen eiland St. John te gaan. Met een taxibusje zo'n 20 minuten rijden door bergachtig gebied naar de ferry haven, en dan 10 minuten met een ferry, zo'n catamaran. Een beetje opgelapt busje troffen we, met plastic om de boel bijeen te houden of ter bescherming van ... vuile vingers? De chauffeur nam een omweg omdat zijn bus bepaalde delen van een snellere weg niet zou kunnen halen.

Oke, we zaten droog, ja helaas was er een regenbuitje gevallen en waarom hadden alleen de US-2 een regenjas bij zich en waren wij Holland-4 daar niet op voorbereid? Nu hoorden we pas dat er altijd wel een dag is dat het regenachtig is ...Vandaag dus. Af en toe een bui, soms ook hard. Schuilen waar je kunt, al is het onder de parasol van een tent waar we wat lekkers aten (fish en chips, kregen we ineens zo'n trek in, is niet op de boot verkrijgbaar, patat) en we dronken er een locaal biertje bij. Die bierflesjes begonnen af en toe te schuiven, want de tafel stond scheef, maar daar doen wij niet meer moeilijk over. Je raakt overal aan gewend. Helaas sneuvelde er op het laatst een grote jampot waarin een milkshake had gezetten, maar ook geen probleem.

Bij iedere port/haven zijn de winkeltjes. De kwaliteit verschilt. Bij St. Thomas en St. John zagen die er wel goed uit. De koffietenten waren niet veel soeps, soms was er wel koffie, maar geen thee en zeker geen internet. Het valt me op dat Therese nog rondvraagt naar een coffeeshop; dat kun je in Den Haag toch niet meer doen, dat woord gebruiken. Daar vind je zeker geen koffie en ook geen free internet, denk ik.

De taxibus was dan wat gammel op de heenweg, de ferry zeker niet. Die ging als een speer. We zaten op het bovendek en hadden naast een heel mooi uitzicht van nature bol gefond/geblazen haar. Op en neer op de golven, een lekker bootje. Op de terugweg regende het en was er niet veel te zien. We waren natuurlijk wel zo slim om benedendeks te gaan zitten, achter de ramen.

Morgen is er een dag aan boord. Gisterenavond zijn een paar van ons lang opgebleven om de Indonesische show te zien. Die was zeker de moeite waard. Indonesisch personeel van de household and the dining room trad op met zang en dans uit hun land en maakte grapjes in de sprookjes die ze vertelden bijv. dat de prins en prinses hun honeymoon in het oerwoud bij de apen doorbrachten, omdat ze een cruise niet konden betalen.

De Amerikanen lachen veel bij iedere show die wordt gepresenteerd, meer dan Nederlanders, vind ik. Om 8 uur pm zit geriatrisch Amerika klaar in het theater, want dan begint het (altijd op tijd!). Ze eten natuurlijk in de vroege shift en gaan om 10 uur naar bed. Zo zie ik dat voor me. Als ik zo terugkijk zitten wij al bijna in hetzelfde patroon. Niet dat ik wil zeggen dat we geriatrisch zijn, nee wij natuurlijk nog lang niet, maar de zeelucht maakt zo slaperig.

Plannen maken voor morgen; er is nog zoveel te doen!