2 sept

2 sept

Het strand, dat moesten we natuurlijk bezoeken. Je bent niet voor niets aan de kust en vanuit ons appartement zien we de zee.  Na ons ochtend ritueel van rondje wandelen en zwemmen, koffie drinken (Ann) en lunchen met veel fruit was het eerst tijd voor een siësta. We begrijpen nu waarom de mensen dat hier doen. Tussen 2 en 4 uur mag je ook geen geluid maken bij het zwembad beneden. Het complex is trouwens geheel bewoond door Engelsen, maar die hebben zich aangepast, behalve met hun taal: ola zeggen ze niet, alleen hello.  Misschien zijn wij ook wel te blond.

Om een uur of 4  zochten we naar de route naar het strand. We dachten wel een entree gevonden te hebben. Een eerste trap af naar een verschrikkelijke afdaling. Bleek, moeilijk te vinden ook. We volgden mensen die naar boven kwamen met handdoeken om, bezweet, zij. Wij nog niet, maar de angst greep ons aan dat wat nu naar beneden gingen, altijd ook weer naar boven moet worden gelopen. Op een km afstand van het strand zeiden we tegen elkaar: dat was het strand, we zien het, grijs zand, niet groot, en dat vinden we wel genoeg. Zwemmen kunnen we heerlijk in ons eigen zwembad. De tocht omhoog viel niet mee. Het deed mij denken aan tochten in Engeland, Jersey, en Ann aan haar fietstochten in Ierland. Een Duitse mevrouw trok het ook niet en ging dankbaar naast ons zitten toen wij even moesten rusten om onze kuiten te laten ontspannen. Haar echtgenoot liep door.  Onze Duitse conversatie liep perfect.

Zo blij waren we om horeca tegen te komen en een koud biertje te drinken. Hadden we zeker verdiend!

Over een kwartiertje gaat Ann de taxi bestellen voor het eerste deel van de bruiloft. Dan treffen we zo’n 60 andere bruiloftsgasten. Gelukkig zijn we met zijn tweeën om de confrontatie aan te gaan. Dan was de klim vanmiddag eigenlijk een makkie.