10 maart

10 maart 2016

"Kijk, een Bountie-eiland!", riep Nancy, mijn hutgenote. Ik keek uit het raam en zag een plat eiland, zonder bergen, niet spectaculair. "Wat noem jij een Bountie-eiland?", vroeg ik haar. "Nou, mooi blauw water, een wit strand en palmen". Palmen waren er echter niet te zien.

Boten van het eiland kwamen naar onze boot gevaren. Er konden 200 mensen per keer mee worden vervoerd. Eerst vertrok de boot met het voedsel voor de barbecue plus de bemanning, daarna mochten wij zo'n 10 minuten op het bovendeck of benedendeck de overtocht maken.

Bij aankomst blijkt dat het een geheel vorm gegeven eiland is. Niet de vorm van het eiland, die is smal; je ziet aan twee kanten de oceaan liggen. Maar de inrichting is verzorgd door de HAL, zelfs het witte zand lijkt te zijn aangebracht - het leek op speelzand voor de peuterspeelzaal.

Mooie paadjes door lage begroeiing - hier en daar een bloem of een vreemd vogeltje, een familie kip liep ook rond, vader haan liet van zijn aanwezigheid blijken. We volgden een wandelpad en onze bewondering werd vergroot toen we bij een zitplek met overkapping en een lekker windje aankwamen. Hier wilden we wel een aantal dagen blijven, een hangmat ophangen, slapen, de zee in en weer opdrogen. Dit was inderdaad het Bountie-gevoel, ondanks het gemis aan palmbomen. Die waren er wel, maar nog niet echt groot. Aangeplant waarschijnlijk na 12 december 1997 toen het eiland in handen kwam van de HAL.

Gerda Joke was al eerder langs het echte strand gaan wandelen, en toen de anderen er aankwamen zagen ze een zee zo mooi van kleur: van groen tot turquoise blauw en mooi blauw. En dan dat witte zand. Onze badpakken hadden we al op de boot aangetrokken, dus snel wat (gratis) strandligstoelen onder de begroeiing getrokken - lekker in de schaduw - en toen gauw de zee in. De temperatuur viel behoorlijk tegen - koud, maar als je eenmaal door was.... Het was zo heerlijk, daar wilde je nooit meer uit. Lekker drijven in het zoute water, kleine golven.

Nadat we weer opgedroogd waren (inclusief die badpakken) en we vaststelden dat het cruise programma wel perfect was om ons op de  laatste dag zo'n mooi eiland te bieden - niet interessant, maar zoals je ze in de brochures van cruises ziet. We genoten driedubbel of meer!

Inmiddels was er een grootse barbecue opgesteld, laat dat maar aan de HAL over, en geen twijfel over de voedselveiligheid- gare kip en nog lekker ook. Verder alles Amerikaans: hotdog, hamburgers, coleslaw. Overal in de buurt van dat  grootse barbecue station (ze noemen veel dingen station) stonden tussen de bosjes picnictafels opgesteld. Je hoeft je nergens over te verbazen; het is er allemaal. Nog nergens heb ik zo'n goed georganiseerde reis meegemaakt.

Met de tenderboot voeren we terug naar de boot en vanwege de hitte hadden we wel een ijsje verdiend. Wanneer zouden we daar weer van genieten?

Het afscheid nemen wordt nu onvermijdelijk. We gaan over een haf uur onze laatste cocktail drinken, later afscheid nemen van de ober-boys en om 11 uur vanavond moeten onze koffers klaar staan op de gang. Nancy is inmiddels haar volgende reis aan het voorboeken, samen met Elfriede - iets van varen van Ft. Lauderdale naar Rotterdam, volgend jaar.

Op foto's moeten jullie even wachten. We hebben al twee dagen geen free Wi-Fi. En foto's verzenden  kost tijd. 1 Minuut Wi-Fi kost 75 cent. Dat geef ik eerlijk gezegd liever uit aan de cocktail zo dadelijk :-). Ook vragen beantwoord ik niet, want ik ben echt met vakantie!.

Voor de belangstellenden: Ann heeft gisteren 17 rondjes gelopen op deck 3; dat is er 1 te weinig om de 10 km vol te maken. Maar als wij van de ene hut naar de andere lopen en daarna naar de diningroom hebben we ook zo'n 500 meter gedaan. Dus we komen wel aan onze stappen (die worden door sommigen bijgehouden) of kilometers.

Het zonnetje schijnt heerlijk de hut in, we varen weer!